زنان بولیویایی با تئاتر به جنگ تبعیض جنسیتی می‌روند
زنان بولیویایی روی صحنه، هیاهوی بازارهای خیابانی بولیوی و سوء استفاده مردان را با بیان تجارب واقعی خود بازگو می‌کنند.
به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس به نقل از واشنگتن تایمز، زنان بولیویایی روی صحنه، هیاهوی بازارهای خیابانی و سوء استفاده مردان را با بیان تجارب واقعی خود، بازگو می‌کنند.
نکته مهم این نمایش این است که خشونتی که این ۲۲ زن بولیویایی روی صحنه به تصویر کشیده‌اند براساس تجارب زندگی واقعی خودشان بوده است.
نمایشی که این بانوان به اجرا درمی‌آورند «کاسیستا» نام دارد که به منظور ارتقاء سطح آگاهی در مورد خشونت علیه زنان است و آمادگی برای مبارزه با این معضل اجتماعی. این نمایش با استقبال فراوانی در جامعه بولیوی مواجه شده است.
«ماریا لوکوئه» در این نمایش در نقش زنی بازی می‌کند که از همسر دائم‌الخمر خود می‌خواهد به سوء استفاده از او پایان دهد. او از سرگذشتش می‌گوید و اینکه پدر چهار فرزندش بسیار وحشیانه او را کتک می‌زده به حدی که قسمت‌هایی از بدنش فلج شده و حتی الان پس از گذشت بیش از یک دهه همچنان با حرکت دادن بعضی از عضلات صورتش مشکل دارد.
یکی از این شخصیت‌ها در مورد تجربیات تلخ و واقعی زندگی خود که در این نمایش به تصویر کشیده شده می‌گوید: از بدو تولد با تبعیض جنسیتی روبرو بودم. مادرم از فقر شدید مورد خشونت و کتک قرار می‌گرفت و مجبور به فرار شد. این خشونت‌ها برای برخی عادی شده اما ما می‌خواهیم نشان دهیم که این تبعیض نباید بدین شکل ادامه یابد.
«کاسیستا» یکی از دو نمایشی است که از سوی «کُری وارمیس» ارائه شده و هردو بر مسائل و مشکلات خشونت جنسیتی و آگاهی بخشی جهت متقاعد کردن زنان برای عدم پذیرش و سرخم آوردن در مقابل این خشونت‌ها و تبعیض‌ها است.
بنابر یک گزارش دولتی کشور بولیوی در راستای معضل خشونت جنسیتی، در سال گذشته ۴۰ درصد از پرونده‌های پلیس به خشونت‌های خانوادگی اختصاص داشته که در ۹۰ درصد از این پرونده‌ها مصرف الکل دخالت مستقیم داشته است.
حکمفرمایی ۱۲۱ میلیون دلاری «علاءالدین»
فیلم سینمایی «علاءالدین» محصول دیزنی با فروش ۱۲۱ میلیون دلار آخر هفته جایگاه نخست گیشه سینمای جهان را به خود اختصاص داد.
به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس به نقل از وِرایِتی، فیلم سینمایی «علاءالدین» محصول دیزنی با فروش ۱۲۱ میلیون دلار آخر هفته جایگاه نخست گیشه سینمای جهان را به خود اختصاص داد.
این فیلم که بازسازی مجدد انیمیشن کلاسیک سال ۹۲ میلادی است از جانب خانواده‌های سینمارو در روزهای شنبه و یکشنبه با استقبالی کم‌نظیر مواجه شد.
«علاءالدین» درکشور چین هم با فروش ۱۸ میلیون و ۷۰۰ هزار دلاری جایگاه اول فروش سه روزه فیلم را ازآن خود کرد تا حکمفرمایی خود را از ورای مرزهای آمریکا گسترش دهد.
کمپانی دیزنی اعلام کرد که این فیلم در قاره اروپا از فیلم‌های «مالفیسنت» و «سیندرلا» پیشی گرفته است. بریتانیا با ۸ میلیون و ۴۰۰ هزار دلار بالاترین رقم فروش این فیلم در کشورهای اروپایی را به خود اختصاص داده و با عبور از «راکت‌من» و «زندگی اسرارآمیز حیوانات اهلی۲» در مکان نخست قرار گرفته است.
ایتالیا با نمایش این فیلم و فروش ۶ میلیون و ۶۰۰ هزار دلاری در جایگاه دوم فروش این فیلم در اروپا و بعد از بریتانیا قرار گرفته است. علاءالدین در ایتالیا تنها بعد از فیلم «انتقام‌جویان: پایان بازی» که ۴۲ درصد سهم بازار را در اختیار دارد قرار گرفته است. در اسپانیا هم دومین فیلم پرفروش است و با سهم ۳۷ درصدی فروش در مکان دوم و پس از فیلم «مالفیسنت» با سهم ۶۰ درصدی ایستاده است.
«سیلوستر استالونه»، از کارگری تا سوپراستاری
سیلوستر استالونه در حاشیه جشنواره کن ۲۰۱۹ گفت: در ابتدا فکر نمی‌کردم موفق شوم. من یک کارگر ساده پارکینگ بودم. زندگی آدم‌ها در یک لحظه زیر و رو می‌شود. او تأکید کرد که هرگز به سیاسی بودن شخصیت «رمبو» تمایلی نداشته است.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از وِرایِتی، آخرین روز هفتاد و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم کن به سیلوستر استالونه اختصاص یافت که کلاس تخصصی خود را برگزار کرد. او نگاهی به ۴۳ سال زندگی حرفه‌ای خود انداخت و از همه چیز سخن گفت و اینکه هرگز به سیاسی بودن «رمبو» تمایلی نداشته است.
هزاران نفر بیرون از سالن «سَلِه دِبوسی» منتظر بودند تا خالق راکی را ببینند. او با چکمه‌های کابویی (گاوچرانی) و پیراهن پشمی‌اش داخل شد تا از دهه‌ها کار حرفه‌ای و اندیشه و تجاربش بگوید.
استالونه در حدود یک ساعت و نیم در مورد شخصیت‌های فیلم‌های «راکی» و «رمبو» صحبت کرد. وی گفت که هرگز در فیلم و شخصیت «رمبو» به دنبال وجهه دادن سیاسی به آن نبوده است.
او در این کلاس تخصصی (مَسترکلاس) گفت: من تقریبا آتیه‌ایست سیاسی یا از نظر سیاسی بی‌تفاوت هستم. من حیوانی سیاسی نیستم و هرگز هم نخواسته‌ام باشم. فقط با خود فکر کرده‌ام که این یک داستان جالب درباره «بیگانگی» است. اما زمانی رئیس‌جمهور ریگان گفته بود من «رمبو» را دیدم و او یک جمهوری‌خواه است، من شدیداً شگفت‌زده شدم!
استالونه در ادامه در مورد دوران جوانی‌اش سخن گفت و اینکه حادثه‌ای که برایش پیش می‌آید و باعث فلج شدن بخشی از صورتش می‌شود و حتی روی تکلّمش تاثیر می‌گذارد. زمانیکه «آرنولد شوارتزِنِگِر» به من گفت تو لهجه داری. گفتم ببخشید؟ من لهجه دارم؟ و آرنولد خندید. بعد احساس کردم که مساله خیلی بدی است.
او در ادامه گفت: همه چیز به یک ایده خوب برمی‌گردد. به لحاظ فیزیکی بی‌نقص نبودم.بخشی از صورتم که بخاطر همان حادثه فلج بود و هست. وقتی تلاش می‌کردم کاری در سینما برای خود پیدا کنم هیچ‌کس نمی‌توانست حرف‌هایم را بفهمد. همیشه خوش‌بینی‌ام را حفظ کردم. و این را فهمیده‌ام که اگر من توانسته‌ام به موفقیت برسم، پس همه میتوانند به موفقیت برسند.
وی در مورد اولین اقدام جدی و بزرگش در سینما که منجر به خلق «راکی» شد، گفت: فیلم «راکی» روی کاغذ شکستی بزرگ بود با این وجود کار را آغاز کردیم و در مدت ۲۴ روز پروژه را با بودجه‌ای اندک بستیم. موفقیت فیلم به داستان جذابش مربوط است که مردی برای قهرمان شدنش می‌جنگد و یکبار شکست می‌خورد و بار دوم به پیروزی می‌رسد. ما نباید به آسانی شکست را بپذیریم. انسان ذاتا سخت‌جان آفریده شده است. با این وجود که شکست آدم را کوچک می‌کند اما با پذیرش نقاط ضعف می‌توان آنها را به نقاط قوّت بدل کرد و به موفقیت حتمی رسید. من همین ایده را پیش گرفتم و موفق شدم.
استالونه در آخر گفت: «راکی بالبوآ» روند پذیرش پیری را نشان می‌دهد. این ایده از فیلم «بی‌مصرف‌ها» (The Expendables) آغاز شد. همه قهرمانان دوران کودکی‌مان را در یک فیلم جمع کردیم. شخصیت‌هایی که حالا پا به سن گذاشته بودند. ولی همه در کنار یکدیگر قوی بودند.
سیلوستر استالونه ۷۳ ساله که با بازی در فیلم‌های راکی و رمبو به شهرت رسید، امسال با نمایش ۴k اولین فیلم «رمبو» به همراه دخترانش در هفتاد و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم کن حضور یافته است.
جیم کری: «دورویی» رویای جدید آمریکایی است
«جیم کری» کمدین هالیوودی در نقاشی جدید خود که به «تد کروز» سناتور جمهوری‌خواه تاخته است، نوشت: حدس می زنم این دورویی و ریاکاری رویای جدید آمریکایی است.
به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از واشنگتن تایمز، «جیم کری» هنرپیشه «ماسک»، نقاشی صورت «تد کروز» سناتور جمهوری‌خواه را ترسیم کرده و سخنرانی اخیر وی را که دَم از اخلاق‌مداری زده، به تمسخر گرفته و نوشته است: آدمی بی‌شرم که سال‌های سال در دفاع از حقوق قاتلانی که کودکان معصوم را در کلاس‌های درسشان قتل‌عام کردند، حالا از اخلاق و محبت دَم می‌زند.
او در ادامه می‌نویسد: فکر می‌کردم درام خواب می‌بینم اما هنوز بیدار نشده‌ام. حدس می زنم این دورویی و ریاکاری رویای جدید آمریکایی است. امیدوارم تضییع حقوق زنان، بردگی ما توسط شرکت‌ها و جنگ غیرضروری با ایران موجب پاره شدن چُرت هیچ‌کس نشود!
«ترور» نگاهی امروزی به شهادت حضرت علی(ع) دارد/ تفاوت تئاتر مذهبی با تعزیه
میلاد جباری مولانا، کارگردان تئاتر گفت: تئاتر مذهبی یا تاریخی اگر در دل محتوای خود راهکاری برای مشکلات امروز جامعه نداشته باشد، دچار تکرار می‌شود و فقط یک روضه یا تعزیه مدرن نام می‌گیرد!
خبرگزاری فارس ـ تئاتر: نمایش «ترور» به نویسندگی و کارگردانی حمیدرضا نعیمی آبان ماه سال ۹۴ از سوی گروه تئاتر شایا روی صحنه رفت. این نمایش به وقایع شهادت امیرالمومنین علی(ع) توسط ابن ملجم مرادی در سال چهلم هجری می‌پردازد. حال در ایام سوگواری و شهادت آن حضرت این نمایشنامه در تماشاخانه سرو انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس توسط میلاد جباری مولانا خوانش می‌شود.
نویسنده این کار در یک موقعیت ذهنی بدون آنکه بخواهد، فضای کار را سیاه و تیره می‌کند و بر آن می‌شود که شرایط یک ترور سهمگین را نمایان سازد. ابن ملجمی که از امیرالمؤمنین(ع) نفرت دارد بازیچه دست خوارج می‌شود تا عامل ترور آن حضرت شود. قصد خوارج از ترور حضرت علی(ع) و دو حاکم دیگر ـ عمروعاص و معاویه ـ این است که شاید بتوانند حکومت دلخواه خود را عملی سازند، هر چند ترور دو حاکم دیگر جدی و عملی نمی‌شود.
به گفته میلاد جباری مولانا، عواید این نمایشنامه‌خوانی قرار است صرف امور خیریه و کمک به آسیب‌دیدگان سیل اخیر در ایران شود. در این نمایشنامه‌خوانی علاوه بر خود کارگردان، بهزاد فراهانی، امید زندگانی، منوچهر والی‌زاده، روشنک رضایی‌مهر، عاطفه جلالی، هانیه رحیمی، محمد جباری‌مولانا، آریا ذوالفقاری، محسن محمودیان، مهران نیکزادطالمی، الهه نورانی، عاطفه توکلی، علی فرجی، سیمین رضازاده، محمد نوروزی، فاطمه نعیمی، مهدیه توجه و آذین عباس‌پور به ایفای نقش و خوانش متن می‌پردازند.
این نمایشنامه‌خوانی قرار است روزهای یکشنبه، سه شنبه و چهارشنبه (پنجم ـ هفتم ـ هشتم خرداد ۹۸) از ساعت ۱۹ در تماشاخانه سرو انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس برگزار شود.
در ارتباط با نمایش ترور و وضعیت نمایش‌های مذهبی بر صحنه تئاتر با میلاد جباری مولانا کارگردان تئاتر به گفت وگو نشستیم:
*چطور شد نمایشنامه ترور را برای نمایشنامه‌خوانی انتخاب کردید؟ محتوای این کار چه ویژگی‌هایی دارد؟
نمایشنامه ترور به جرأت یکی از آثار فاخری است که در حوزه کارهای دینی می‌توان از آن نام برد. این نمایشنامه وجوه تمایزی با دیگر نمایشنامه‌ها از سبک و سیاق خود دارد؛ نخست اینکه به حواشی مهم واقعه نوزده رمضان و ضربت خوردن حضرت علی(ع) می‌پردازد.
وجه تمایز دیگر این اثر نسبت به دیگر آثار هم خانواده‌اش این است که ترور بیشتر به واقعه شهادت حضرت علی(ع) از نگاه ابن ملجم پرداخته است. ما خیلی کم در آثار دینی چون تعزیه یا شبیه خوانی، مخالف یا نقش منفی می‌بینیم و از نگاه نقش منفی به واقعه بزرگی چون شهادت حضرت علی(ع) نگاه می‌کنیم.
*این کار یک مرتبه از سوی خود آقای نعیمی اجرا شده است، با چنین تفاسیری چطور شد تصمیم به اجراخوانی کار را گرفتید؟
بنابراین نمایشنامه از نگاه ابن ملجم مرادی، چالش‌های او برای به شهادت رساندن حضرت علی(ع)، برزخی که در آن دست و پا می‌زند و تحرکاتی است که از جانب دوستان و اطرافیانش دیده می‌شود.
این اثر سال ۹۴ یک مرتبه روی صحنه رفته و امروز به پاس این قلم زیبا، ما آن را اجراخوانی می‌کنیم. من در کنار وجه دینی به وجوه دراماتیک کار هم توجه کردم که در عین ظرافت، نکات مهم تاریخی را مدنظر قرار داده است.
تکرار در عرصه نمایش‌های مذهبی زیاد است و نگاه نو در این زمینه کمتر وجود دارد
اما در پاسخ به سوال شما باید بگویم از سال ۸۷ که نخستین نمایشم را کارگردانی کردم، بیش از ۱۰ سال است که در حوزه مذهبی کار کرده‌ام و به راحتی می‌توانم بگویم آرزویم این بود که این نمایشنامه را خودم کار کنم، اما بهرحال این کار یک مرتبه اجرا شده بود و دوست نداشتم کار تکراری انجام دهم، هر چند که تکرار در عرصه نمایش‌های مذهبی زیاد است و نگاه نو در این زمینه کمتر وجود دارد.
*منظورتان از نگاه نو چیست، مگر در امر تاریخی می‌توان نگاه نو دخیل کرد؟
بله حتما می‌شود متأسفانه ما این نگاه جدید را در عرصه موضوعات دینی نداریم، درحالیکه خیلی مهم است. من در نمایشنامه‌خوانی این کار تلاش کردم محتوا را نه فقط برای خوانش بلکه آن را اجراگردانی کنم، یعنی اینطور نیست که چهار نفر پشت میز بنشینند و متن را بخوانند بلکه محتوای کار با یک حالت بدیع و نو به مخاطب یادآوری می‌شود.
*هدفتان از این اجراخوانی چه بود؟
این نمایشنامه تلاش دارد به ما تلنگری بزند که ابن ملجم هم یک شخص است مثل من که ممکن است مسیری اشتباه بروم و عاقبت به خیر نشوم! بهرحال ابن ملجم هم جزء نخستین افرادی بود که با علی(ع) بیعت کرد، در صفین هم کنار او بود اما همین فرد در نهروان با وجود همه ویژگی‌های مثبتی که داشت، روبروی علی(ع) ایستاد و در نهایت هم او را به شهادت رساند. من هم دوست داشتم این محتوا را با مخاطب دو مرتبه در میان بگذارم چرا که خیلی به درد روزگار امروزمان می‌خورد.
*نقش‌خوان‌ها را چطور انتخاب کردید؟
ابتدا این را بگویم که حمیدرضا نعیمی به ما اجازه نمایشنامه‌خوانی کار را داد، این برایم خیلی ارزشمند است و از او تشکر می‌کنم چرا که در ایام شهادت حضرت علی(ع) هم هستیم و بسیار به جا این کار بازخوانی می‌شود.
درباره نقش‌خوان‌ها هم می‌توانم بگویم که بهزاد فراهانی خیلی لطف کرد و در کنار ما قرار گرفت، او در کار قبلی هم نقش اشعث بن قیس را بازی می‌کرد و هم اکنون نیز قبول کرد که کنار ما باشد. امید زندگانی نقش ابن ملجم یا صداپیشگی او را برعهده گرفت، منوچهر والی زاده از صداپیشگان خوب و خوش صدای کشورمان است و سایر بازیگران هم که اسامی‌شان مشخص است.
*همانطور که می‌دانید بخشی از نیاز جامعه امروز ما نمایش‌های مذهبی است که بسیار هم از سوی خانواده‌ها است. الان وضعیت نمایش‌های مذهبی در کشورمان خیلی خوب نیست یا محتوای مناسب ندارند یا جذب مخاطبشان مناسب نیست، در این زمینه نظرتان چیست؟
اساسا از نظر حقیر، ما کار مذهبی با عنوان مذهبی اصلاً نداریم. تئاتر، تئاتر است حال می‌تواند هر موضوعی داشته باشد نباید دسته‌بندی خاصی از تئاتر داشته باشیم. اما من مخالف این هم هستم که با این شیوه کنونی کارها روی صحنه بروند. به عنوان فردی که سال‌هاست در این زمینه پژوهش و کار جدی انجام داده‌ام می‌گویم که ما باید نمایش‌های تاریخی و مذهبی‌مان به روز شوند.
*منظورتان از این به روز شدن را واضح‌تر توضیح دهید؟
به نظر من تئاتر در این مسیری که به غلط مذهبی تعریف شده، صرفاً بیانگر یک سری وقایع و اتفاقات تاریخی ـ مذهبی و دینی است و گرهی از جامعه باز نمی‌کند چرا که رسالت تئاتر ارائه راهکار است و اینکه مفهومی خاص داشته باشد، من تصور می‌کنم با این شیوه که مثلاً شهادت امیرالمومنین(ع) را به تصویر بکشیم، در دام همان تکرار همیشگی گرفتار می‌شویم.
قرار نیست در کارهای مذهبی فقط واقعه‌ای نشان داده شود و مردم اشک بریزند، در این صورت تئاتر دیگر فرقی با تعزیه و روضه ندارد!
تئاتر مذهبی یا تاریخی اگر در دل محتوای خود راهکاری برای مشکلات امروز ارائه نکند، به نظر من دچار تکراری است که از آن صحبت کردم. قرار نیست ما فقط واقعه‌ای را نشان دهیم و مردم اشک بریزند این اتفاق در روضه و تعزیه هم می‌افتد و درصورتی که تئاتر وارد این وادی شود، آن را تبدیل به تعزیه مدرن می‌کند.
آثاری چون «ترور» که اکنون ما مشغول بازخوانی آن هستیم، چرایی و چگونگی ابن ملجم شدن را تشریح می‌کند، اتفاقاتی که برای خواص جامعه علی(ع) افتاد، اینها چه کردند که خوارج شدند؟ امام علی(ع) که خود عدل است و در حکمرانی‌اش ذره‌ای ناعدالتی نیست، چرا می‌بایست این اندازه دشمن داشته باشد؟
نمایش مذهبی اگر این سوالات را جواب ندهد، هیچ کمکی به جامعه اسلامی امروز و مذهب شیعه نمی‌کند. به نظر من تئاتر به ویژه نمایش با موضوع مذهبی زمانی رسالت خود را به عمل می‌رساند که بتواند محتوایی برای گره گشایی از مسائل موجود و روز جامعه داشته باشد.
*راهکار شما در این عرصه چیست؟
اجازه دهید با یک مثال توضیح دهم، ما امروز گرفتار بحث آقازاده‌ها هستیم، در اخبار زیاد از آن می‌شنویم اما توجه نمی‌کنیم. جامعه‌ای که پیرو عدل علی(ع) است، در عرصه نمایش باید به نامه امام علی(ع) به مالک اشتر برای حکمرانی بپردازد و از آن نمایش‌های متعددی تولید کند.
حال شما فرض کنید ما هر سال از ضربت خوردن تا شهادت حضرت علی(ع) را روی صحنه ببریم، خب این چه دردی از ما دوا می‌کند؟ درحالی که فقط یک روضه یا تعزیه است! من اگر به عنوان نویسنده و کارگردان بتوانم قصه‌ای مثل نامه امیرالمومنین(ع) به مالک اشتر پیرامون شیوه حکمرانی را به تصویر بکشم و در قالب نمایش ارائه دهم، راهکاری ارائه داده‌ام.
*چه چیز باعث می‌شود علی رغم نمایشنامه‌هایی که در این عرصه وجود دارد اما کار خیلی کم تولید شود؟
متأسفانه تعاریفی که از کار مذهبی تئاتر می‌شود محدود به این شده که برخی ارگان‌ها از این دست کارها حمایت کرده و بلیت‌های رایگان در اختیار سازمان‌ها، افراد و نهادها قرار دهند، هر زمان هم که بودجه نداشتند این کارها را حذف کنند! این یک عادت و فرهنگ منفی شده که متاسفانه به غلط در جامعه رواج یافته است.
کار مذهبی حداقل باید دو تا سه برابر کار غیر مذهبی پول بلیتش باشد چرا که هزینه آکسسوار و طراحی صحنه و لباس آن خیلی زیاد است
در صورتی که تصور من این است کار مذهبی حداقل باید دو تا سه برابر کار غیر مذهبی پول بلیتش باشد چرا که هزینه آکسسوار و طراحی صحنه و لباس آن خیلی زیاد است. اگر این تفکر اشتباه کنار برود که خیلی سخت است و نیاز به فرهنگ سازی دارد، مردم برای کارهای مذهبی هم هزینه می‌کنند و خود هنرمندان در این عرصه پیشگام می‌شوند.
بخشی از مشکلات در این زمینه به خود مدیریت هنرهای نمایشی هم باز می‌گردد، اینکه یک زمانی خودشان به عده‌ای پول دادند تا نمایش‌هایی با کیفیت تا کم کیفیت تولید و رایگان در اختیار مردم قرار بدهند، این هم الان عادت شده و اتفاقی خوبی نیست چرا که کم کم به حذف تئاتر مذهبی می‌رسد.
*شما خودتان در این عرصه چند سال پیش کاری را در مساجد انجام دادید، به کجا رسید؟
بله، دو سال پیش طرحی را راه‌اندازی کردم که متأسفانه با شکست روبرو شد. عنوان این طرح هم «منبر تئاتر» بود و رسالتش این بود که در مساجد موضوعات اخلاقی و پرورشی که توسط وعاظ مطرح می‌شود، تبدیل به نمایش‌های ۲۰ دقیقه‌ای شده و در خود مسجد اجرا شوند. ما هم به صورت پایلوت در ۴۰ مسجد اجرا کردیم، منتها توانمان همین اندازه بود چرا که حمایت دولتی نداشتیم و در همان بازه هم کسی کنارشان قرار نگرفت.
من حتی کتابی با عنوان «مبانی تئاتر مسجد» تألیف کردم و در آن مطرح کردم که چطور در یک مسجد نمایشی را اجرا کنیم که حرمت مسجد هم حفظ شود و نوآوری هم داشته باشیم، همان چیزی که مقام معظم رهبری هم درباره نوآوری در مسجد مطرح کردند.
*نمونه چنین کارهایی توسط آقای زارعی در حوزه هنری هم انجام شد...
البته چند سال پیش کاری صورت گرفت، متأسفانه آن هم ناکام ماند! من از همان ابتدا هم به آن انتقاد داشتم چرا که آنها نمایشنامه‌هایی منتشر می‌کردند تا در مساجد اجرا شود، این خوب نبود چون نیرو تربیت نمی‌کرد تا مبانی را تبیین کند، ما نیاز به یک جنبش هنری در این رابطه داریم تا فقط به چند نمایشنامه خاص اکتفا نکرده و آیین‌نامه‌هایی مصوب کنیم، بلکه مسیری را روشن کنیم تا افراد در آن فعال شوند.
*ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید.
من هم از شما و خبرگزاری فارس سپاسگزارم.